بسم الله الرحمن الرحیم

یکی پرسید : این فنج ها ی در قفس چه هدفی از زندگی دارند ؟ از صبح تا شب فقط آب و دانه می خورند و در این قفس تنگ از این گوشه به آن گوشه می پرند و فردا باز دوباره همین آب و دانه ی تکراری را می خورند و.. واقعا به چه هدفی زنده اند و زندگی می کنند ؟ !

متأسفانه عده ای از ما انسانها درست مانند این فنج ها ، بی هدف صبح را به شب می رسانیم و فردا باز چشم باز می کنیم و در فکر همین آب و دانه ی دنیای خود هستیم و قدمی هم بالاتر از این قفس بر نمی داریم و از لانه ی خود دور نمی شویم . تنها فرق ما با فنج ها در این است که قفس ما آدم ها خیلی بزرگتر از فنج هاست و آب و دانه مان هم متنوع تر است ؛ تازه فنج بی ادعاست و به زیبا بودن قفسش نمی نازد ؛ اما ما به ویلایمان می نازیم  و بزرگی قفسمان را توی سر این و آن می زنیم و به آن مغروریم . در حالی که این وسعت زمین و این همه آب و دانه های رنگین و متنوع در چشم اهل معنا و اهل دل ، اصلا عددی نیست و بسیار کوچک به نظر می آید . فنج اگر شب تا صبح در قفس است و بدون هدف عمرش را می گذراند ؛ عیب نیست چون او که عقل ندارد ؛ اما من و شما که اشرف مخلوقات و صاحب عقل و اندیشه هستیم و خداوند ما را بی هدف خلق نکرده ؛ اگر بی هدف صبح را به شب برسانیم ؛ و دلمان را به این چند روزه ی دنیا خوش کنیم ؛ برایمان عیب است و ....مصیبتی بالاتر از این نیست که به این قفس بودنمان راضی و مغرورشده ایم ! 

بسم الله الرحمن الرحیم

بچه ی یک ساله ای که نقاشی کردن بلد نیست و فقط کاغذ را خط خطی می کند ؛ در مقابل دختر هفت ساله که وقتی نقاشی او را می بیند ؛ دائم به او ایراد می گیرد .

یعنی وقتی به او می گوید گل بکش ، خط می کشد. وقتی هم می گوید خانه بکش ، باز هم خط می کشد. لذا به او عیب می گیرد .

یعنی این را عیب می بیند ، که ایراد می گیرد . اما مادر وقتی به نقاشی بچه ی یک ساله نگاه می کند ؛ آن را عیب نمی بیند ؛چون نقص و ناتوانی او را ادراک می کند و استعداد او را در همین حد می بیند و می یابد

که او بهتر از این را نمی تواند بکشد .همچنین مادر ، این ناتوانی را در دختر هفت ساله اش هم می یابد ؛ چون می بیند خانه ای که او هم کشیده ، خانه نیست و مادر این را هم عیب نمی بیند ؛ بلکه شدت و ضعف ناتوانی را

در آنها ادراک می کند . انسان تا زمانی که کوتوله فکر می کند و سطح فکرش پایین است ؛همیشه عیب دیگران را می بیند و از آنها ایراد می گیرد ؛اما وقتی ادراک و معرفت و شعور او نسبت به انسان و انسانیت و

جهان اطرافش بالا رفت وبه بصیرت و بینش درستی دست پیداکرد ؛ دیگر نقص دیگران را عیب تلقی نمی کند ؛ بلکه ضعف و ناتوانی اشخاص را ادراک می کند و 

می یابد که این فرد ، نقص کم دارد و دیگری همین نقص و ضعف را بیشتر دارد ، لذا وقتی با این نگرش به دیگران می نگرد ؛نه تنها از آنها ایراد نمی گیرد و باعث هرج و مرج نمی شود ؛

بلکه دلسوزانه به دنبال رفع کردن این نقص است . ...در ادامه مطلب با ما همراه باشید...